Marjan
Als introvert, hoogsensitief, teruggetrokken meisje viel ik niet op. Ik deed wat iedereen van me verwachtte, liep netjes in de pas, niemand had last van me. Ik voelde me anders dan anderen. Ik voelde de verbinding niet met anderen, andere mensen voelden als ‘onveilig’. Behoefte aan vriendinnen had ik niet, ik was het liefst alleen. Maar de verbinding met mezelf was er langere tijd ook niet.
Als ik terugkijk op mijn leven, heb ik de eerste 15/20 jaar in een soort van ‘roes’ geleefd. Je leeft, maar toch ben je er niet. Héél raar! Met de kennis die ik nu heb, weet ik dat ik leefde vanuit overlevingsmechanismes. De onveiligheid die ik als kind voelde, leek te zwaar om te dragen. Waarom ik me zo onveilig voelde, was helemaal niet duidelijk, er zijn nooit schokkende dingen gebeurd. Het was een gevoel binnenin mij, zó enorm aanwezig dat ik ontkoppeld raakte van mezelf. Uitgecheckt. Herinneringen aan die tijd heb ik dan ook niet. Ik was er wel, maar ik was er niet.
Toen ik 15 was, kreeg ik verkering met de man waar ik later mee ben getrouwd. De geboorte van onze dochter Eline in 2009 was een keerpunt in mijn leven. Met haar geboorte werd ik ook opnieuw geboren, leek het wel. Een nieuwe versie van mezelf. Eentje met gevoelens. Dat was compleet nieuw voor me. De ontdekking: ‘Ik heb gevoel!’ Tot die tijd dacht ik oprecht dat ik geen gevoelsmens was, dat ik iemand was die gewoon heel nuchter in het leven stond. Mensen die het over gevoelens hadden, vond ik maar zeikerds!
Door Eline brokkelde mijn ‘beschermende muur’ een beetje af en waren daar ineens gevoelens! Ik huilde! Voor het eerst in m’n leven. En, hoewel ik me eerst behoorlijk verzette en het huilen maar irritant vond, gingen de tranen langzaamaan fijn aanvoelen. Ik voelde mezelf échter worden. Ik voelde dat ik dichterbij mezelf kwam. En ik ontdekte dat er achter die enorme muur een mooi mens verscholen zat.
Het proces van ‘Hé, ik heb gevoelens’ naar ‘Hé, eigenlijk ben ik best een mooi mens’ was een heftige periode. Explosies van emoties! Mijn stabiele ik was er niet meer. Ik werd geconfronteerd met een enorme lading verdriet en woede. Toen ik op het punt kwam dat ik m’n peuterdochter wel in mekaar wilde meppen als ze alleen maar ‘mama’ zei, kwam het besef om in te grijpen pas echt goed binnen. Ik nam het besluit om drie weken in m’n eentje naar Texel te gaan, in een hutje op de hei (nouja, in een tentje in de duinen). De beste beslissing ooit! Drie weken lang niemand zien en spreken voelde als mijn redding, ik hoefde er alleen maar voor mezelf te zijn. Hiermee was ik er natuurlijk niet, maar ik was uit de vicieuze cirkel van ‘gewoon doorgaan’ gestapt. Intense jaren van werken aan mezelf volgden. Ik heb keuzes leren maken die me dichter bij mezelf brachten. Meest ingrijpende beslissing die ik nam was het scheiden van mijn man.
En nu… Ik ben nu 43 en ik voel me gelukkig en ongelukkig, en alles wat daar tussenin zit. Het leven is geen recht en stabiel pad. Het helpt mij om me te realiseren dat dat ook helemaal niet de bedoeling is. De rit mag hobbelig zijn. En als ik na het struikelen over een grote kei weer ben opgekrabbeld, wéét ik dat die hobbel een cadeau was (zolang ik nog op de grond lig, zie ik die cadeaus niet hoor 😉 ). In balans zijn betekent voor mij dan ook niet zozeer dat ik me altijd goed voel, maar dat ik kan meebewegen met dat wat er is. En grappig genoeg geeft juist dat me een inténs gevoel van vrijheid en geluk!
Ik zit nog steeds heel graag in mijn eigen bubbel. Soms is ieder mens mij te veel en raak ik in paniek wanneer het in mijn ogen te druk is om mij heen. Het leven wat ik als kind en jongvolwassene had, voelt vertrouwd en zit nog steeds in mijn systeem. Ik hou van rust, ruimte en stilte. Met de juiste mensen om me heen word ik ook steeds beter in NIET alleen zijn. Sinds 2017 heb ik een bijzonder fijne en liefdevolle relatie met Stef.
